Ταυτότητα: Το φυτό φαγόπυρος (Fagopyrum esculentum), που δεν ανήκει στα δημητριακά, αλλά στην ίδια οικογένεια με το ξινολάπαθο και το ραβέντι, φαίνεται πως κατάγεται από τη νοτιοανατολική Ασία, αλλά έφτασε πολύ νωρίς στην Ευρώπη -μάλιστα στα βορειότερα τμήματά της. Από τους πλούσιους σε υδατάνθρακες σπόρους του παράγεται ενός είδος αλευριού, που έθρεψε μεγάλους πληθυσμούς στις πιο κρύες και πετρώδεις περιοχές του πλανήτη. Πολύ δημοφιλές στις ανατολίτικες κουζίνες, αλλά και στις κουζίνες της Ρωσίας και των γύρω χωρών, όπου η ονομασία του -το ελληνικό- δηλώνει προφανώς την προέλευση του. Καθώς δεν περιέχει γλουτένη, άρα δεν φουσκώνει εύκολα, παραδοσιακά καταναλώνεται κυρίως με τη μορφή ζυμαρικού, γαλέτας ή χυλού. Η στροφή προς τα «αρχαία δημητριακά» και η ζήτηση για προϊόντα χωρίς γλουτένη, αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον των καταναλωτών για το αλεύρι φαγόπυρου.
Μορφή: Λεπτό αλεύρι, με υπόλευκο χρώμα και διάσπαρτους σκουρόχρωμους, λεπτούς κόκκους από το φλοιό του σπόρου.
Αρώματα και γεύση: Τόσο στη μύτη όσο και στο στόμα επικρατούν τα χαρακτηριστικά αρώματα του, που θυμίζουν φουντούκι. Στο τελείωμα μένει μια ελαφριά αίσθηση μανιταριών, μαζί με μιαν ανεπαίσθητη πίκρα.
Στην κουζίνα: Ίσως τα δυο διασημότερα προϊόντα που στηρίζονται στο αλεύρι φαγόπυρου (sarrasin, σαρακηνό δηλαδή, για τους Γάλλους) είναι τα αλμυρά ή γλυκά μπισκότα (galettes) της Βρετάνης και τα γιαπωνέζικα ζυμαρικά soba. Μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε τόσο σε αλμυρές όσο και γλυκές παρασκευές, αλλά λόγω της ιδιαίτερης υφής και γεύσης του, είναι προτιμότερο να το αναμείξετε με άλλα πιο ουδέτερα άλευρα, όπως το ρυζάλευρο ή το καλαμποκάλευρο, σε ποσοστό 30-50%. Επίσης για να φουσκώσουν καλύτερα τα γλυκά σας, μπορείτε να προσθέσετε κόμμι γκουάρ ή ξανθάνης.
Ταιριάσματα: Αγαπά το μέλι, τη σοκολάτα, τα ξερά φρούτα, αλλά και τα φρέσκα μήλα, αχλάδια και πορτοκάλια.