Ταυτότητα: Στην Ιταλία, από όπου κατάγεται, αυτή η πάστα ονομάζεται και «pasta d’aglio sbianchito», όπου το επίθετο sbianchito, δηλαδή ασπρισμένο, περιγράφει τη διαδικασία διπλού ζεματίσματος (βρασμού) των σκόρδων σε 2/3 νερό και 1/3 ελαιόλαδο, χάρη στην οποία η μυρωδιά τους γίνεται πιο απαλή. Στη συνέχεια, οι σκελίδες πολτοποιούνται και το αποτέλεσμα είναι ένα υπέροχο μαγειρικό βοήθημα, σε περιπτώσεις που το ζητούμενο είναι απλώς το άρωμα του σκόρδου και όχι η έντονη γεύση του.
Μορφή: Το χρώμα της πάστας είναι υπόλευκο, η υφή της είναι λεία και η σύστασή της όχι ιδιαίτερη σφιχτή. Σε κάθε σκελίδα σκόρδου, που ζητά οποιαδήποτε συνταγή, αντιστοιχεί 1 κουταλάκι του γλυκού πάστα σκόρδου. Διατηρείται, χωρίς πρόβλημα, για περίπου 12 μέρες στο ψυγείο, σε κλειστό βάζο, ενώ μια κουταλιά ελαιόλαδο από πάνω της θα την προστατεύσει και για μεγαλύτερο διάστημα. Μοιρασμένη σε μονοδόσεις, μπορεί να διατηρηθεί για μήνες στην κατάψυξη.
Αρώματα και γεύση: Έχει το χαρακτηριστικό άρωμα του σκόρδου χωρίς όμως την αψάδα του. Η γεύση της είναι σχεδόν γλυκιά, οπότε μπορεί να τονίσει το φαγητό στο οποίο προστίθεται, χωρίς να αφήνει εκείνο το δυσάρεστο, για πολλούς, γευστικό αποτύπωμά του.
Στην κουζίνα: Χρησιμοποιείται για να αρωματίσει, με λεπτό τρόπο, σούπες, σος για σαλάτες, μαρινάδες και επικαλύψεις για ψητά του φούρνου. Δοκιμάστε τη ως βάση για σάλτσες σκόρδου, τύπου αγιολί, ή ως άλειμμα πάνω σε ζεστές φέτες φρυγανισμένου ψωμιού. Στη Γαλλία, την αντίστοιχη πάστα, την «purée d’ail», συνηθίζουν να τη «δουλεύουν» με λίπος πάπιας ή βούτυρο, για να αλείψουν τις αρνίσιες κοτολέτες πριν ψηθούν στη σχάρα. Για κρύες παρασκευές τη δουλεύουν με κρέμα γάλακτος.
Ταιριάσματα: Συνδυάζεται πολύ καλά με το θυμάρι, τη ρίγανη, τον δυόσμο και το φρέσκο τζίντζερ.